Een kleine reality check:
- Hoe vaak heb je je woorden ingeslikt uit angst om te veel te zijn, te scherp te zijn of net te anders?
- Hoe vaak zei je: “Ik kan je helpen” — en werd het stil… zó stil dat je het liefst wilde verdwijnen?
- Hoe vaak zei je “nee” terwijl alles in je lijf eigenlijk “JA” riep — en dacht je achteraf: "f*ck, waarom zei ik nee?"
- Hoe vaak las je iets van een expert die je bewondert, en dacht je: maar dit voelt niet waar voor mij — en duwde je het weg, want wie ben jij om dat te vinden?
Hoe vaak waren deze voorbeelden een echte reality check? Tel ze op.
Die momenten waarop je hart op hol slaat. Je maag samentrekt. En je denkt: "Wat heb ik gedaan?" of "Waarom heb ik het niet gedaan? of "Mag ik dit wel denken? Zeggen? Voelen?"
Dat zijn geen fouten, maar net richtingen. Je kan blijven vluchten in to-do lijstjes, plannen en drukdoenerij. Wachten tot je klaar bent en het veilig voelt.
Maar ... zolang je de echte waarheid blijft uitstellen, blijft je leven voelen tot iets dat klopt op papier, maar niet in je lijf.