Ik heb altijd al gedroomd van ondernemen. Tijdens vakanties was ik gefascineerd door digital nomads die werkten vanaf tropische plekken. Terwijl ik door Azië reisde, voelde ik diep vanbinnen: Ooit werk ik vanaf hier. Ooit bouw ik mijn eigen droom.
Maar die droom leek lang buiten bereik. Mijn ouders vonden dat ik onverantwoordelijk was, en mijn toenmalige man drong erop aan dat ik "normaal" moest doen. Volgens hem had ik alles al: een goed loon, veel reizen, veel verlof. Waarom zou ik dat risico nemen? En toch knaagde er iets. Die grote droom van vrijheid en zelf keuzes maken bleef diep vanbinnen leven.
Toen kwam 2018. Het jaar dat mijn hele leven instortte. Mijn mama,, die al jaren vocht tegen kanker, overleed veel sneller dan we hadden verwacht. Kort daarna liep mijn huwelijk na 12 jaar stuk. Alles wat vertrouwd was, viel weg. Wat overbleef? Een zware lening, een vechtscheiding en een leegte die niets of niemand kon vullen.
Maar opgeven was geen optie.
Ik werkte voltijds, en in de weekenden deed ik flexi-jobs om rond te komen. Tot corona alles veranderde. Mijn bijverdiensten vielen weg, mijn rekening slonk, en ik stond voor een keuze: of blijven vechten tegen de stroom in, of eindelijk mijn eigen koers varen. Het werd dat laatste.
Zo ontstond mijn eerste bedrijf: Luxe ontbijt aan huis. Zonder ervaring, zonder groot plan – maar met een enorme drive. Ik maakte een simpele start: heerlijke American pancakes en luxe ontbijtjes, iets wat ik al jaren met liefde voor vrienden deed. Binnen twee weken zat ik volgeboekt. Elk weekend stond ik in de keuken te bakken, leverde ik zelf de ontbijtjes rond, en verdiende ik meer dan €1.000 per weekend. Het was hard werken, maar dat harde werken gaf me hoop.
Het vuur was aangewakkerd.
Mijn bedrijf groeide snel. Ik werkte samen met andere ondernemers, nam chauffeurs in dienst, en schaalde op. Wat begon als een bijberoep, werd een succesvolle onderneming. Binnen zes maanden verdiende ik het dubbele van mijn loondienstbaan. Maar toch... de stap naar volledig ondernemen durfde ik nog niet te zetten.
Tot ik geen keuze meer had.
Een onverwachte zwangerschap en een zware periode deden me inzien: mijn oude leven paste niet meer bij me. Met mijn dochter van drie maanden op mijn schoot hakte ik de knoop door. Ik nam ontslag, keerde niet meer terug na mijn zwangerschapsverlof en begon als freelancer.
Vanaf dat moment was er geen weg terug.
Ik besloot: Als ik dit doe, dan doe ik het goed. Door slim om te gaan met mijn financiën en mijn bedrijf kreeg ik de ruimte om volop te investeren in opleidingen en coaching. Ik werkte aan mezelf, aan mijn vaardigheden en aan mijn visie. Ik zette door, ook wanneer het moeilijk was. Want één ding wist ik zeker: mijn droom was het waard.